Sücaət
Kəlbəcər
Düşmən süngüsünə keçən Kəlbəcər.
İndi ondan-bundan qiymət gözləyir,
Aqili nadandan seçən Kəlbəcər.
Tər-tər qəmli-qəmli axar sızıldar,
Dağlar gözlərini sıxar sızıldar.
Dağılmış evlərə baxar sızıldar,
Əsir düşüb, zəhər içən Kəlbəcər
Sücaət, neyləyək baxt belə baxtdı,
Darıxma, hər şeyi həll edən vaxtdı.
Bir gün gülə-gülə qayıdacaqdı,
Ağlaya-ağlaya köçən Kəlbəcər!
Hardan alım
Ləli-zəri, hardan alım?!
Soldu getdi çiçəklərim,
Təzə-təri hardan alım?!
Susub nəğmə, kiriyib tar.
O nəğməkar, o bəstəkar,
Xan tərtəri hardan alım?!
Ömür harda bitər görən?!...
O adma ləzzət verən,
Xeyri-şəri hardan alım?!
Sızğalardan sel gəzirsən,
Qədirbilən el gəzirsən,
Kəlbəcəri hardan alım?!
Ümid qalıb bir Allaha.
Dəli könül sorma daha,
O günləri hardan alım?!
Ələmdar Cabbarlı
SƏNSİZ ÜŞÜDÜM, KƏLBƏCƏR
Hara getdim, gözlərimdə
Səni daşıdım, Kəlbəcər.
Dərdindən tamam qocaldım,
Oldum yaşıdın, Kəlbəcər.
Gəlmədim –
məni dara çək,
Adımı üzüqara çək.
Orda elə bir nərə çək –
Burda eşidim, Kəlbəcər.
Nə bir dərdindən halıyam,
Nə dərdindən aralıyam...
Arsız aşıq misalıyam –
Elsiz yaşadım, Kəlbəcər...
Bəxtimiz dərd hörgüsündə,
Gözümüz vəd mürgüsündə...
Bakının bu bürküsündə
Sənsiz üşüdüm, Kəlbəcər.
DƏYMƏDİM XƏTRİNƏ
Sifəti tanışdı, üzü tanışdı,
Bu qız zəmanənin öz uşağıdı.
Məni görən gündən yalan danışdı,
Dedi inanacaq, söz uşağıdı.
Üzdü işvə məni, üzdü naz məni,
Bu yollarda az gözlətdir, az məni.
Dedi kənddən gəlib, anlamaz məni
Dərə uşağıdı, düz uşağıdı.
Düşündü atmağa nə var ki bunu.
Özgəyə satmağa nə var ki, bunu.
Dedi aldatmağa nə var ki, bunu –
Əyri zəmanənin düz uşağıdı.
Bitib yollarında qala bilərdim,
Yarı öz günümə sala bilərdim.
Mən ondan intiqam ala bilərdim –
Dəymədim xətrinə – qız uşağıdı…
